Aleksandar Parezanović

* * *

Početkom 2010. godine Slovenci su smislili štos, a onda ga kroz internet, brzinom munje, raspršili Srbima, pa potom su Srbi i Slovenci zajedno to prosledili Hrvatima. Većina se slatko smejala, neki Hrvati su se malo kiselije smejali, ali su skoro svi rekli da je dobar štos. Znate već to pitanje:

„Kakva je razlika između nogometaša i fudbalera?“

„Fudbaleri idu na Svetsko prventvo!“ (čitaj – reprezentacije Slovenije i Srbije). „Nogometaši ostaju doma“ (Hrvati)

.

Pisac ovih redova je bio u Hrvatskoj, dan posle fantastične pobede košarkaša Partizana protiv Makabija i ulaska na evropski „Final four“ sa takvim veličinama kao što su Barselona, CSKA i Olimpijakos. Hrvatski reporteri su to veče bili vrlo korektni, pričajući o dvadesetjednoj hiljadi fantastičnih navijača, prikazujući slikom kakav su spektakl ovi ljudi napravili u Beogradskoj Areni, pokazujući kako se predsednik Tadić, kao pravi gradski momak, raduje i navija slično kao i ostalih 20.999 posetilaca. Pričali su hrvatski reporteri o tome kako je među četiri ekipe ušao tim koji ima budžet manji čak i od Cibone, hrabreći sve takve klubove na brdovitom Balkanu da veruju da se i sa malo para mogu čuda praviti.

Naravno, Hrvati su prebrojavali koliko će hrvatskih košarkaša internacionalaca igrati na finalnom turniru u Parizu, na jednoj stanici su čak rekli da je Partizanov uspeh ujedno i uspeh regionalne, Jadranske lige, stidljivo odškrinuvši ideju da bi se u budućnosti i otvorenije radovali komšijskim uspesima.

Nova TV je ceo svoj TV Dnevnik te večeri, u svom prepoznatljivom tonu, posvetila korupcionaškim aferama visokih političara i njihovim kupovinama važnih hrvatskih firmi, kao i kamiona, automobila, drugih nekretnina i pokretnina bez stvarnog novca.

I oni su predstavili fino Partizanov uspeh, uz dodatni zoom na parolu u Areni „Dogodine u Kninu„, s komentarom voditelja:

„Nismo znali da se iduće godine Final four igra u Kninu!“

. . .