Славка Арсова,
Денот ми е празник (Дан ми је празник)
збирка песама, Матица македонска, 2001, Скопље
Превела: Веселинка Стојковић
ДЕНОТ МИ Е ПРАЗНИК
(на Маре и Ѓоко Исаиловски)
Со збор од сон се разбудувам
и влегувам во кругот
на карпата од зборови,
за да го насликам тоа време.
Во невреме знам со збор да запеам
и мугри будна да дочекам
и ден да поведам
во првите зраци на магливита зора.
„Срцето старее со надевање,
а надевањето го подновуват“ –
говорам во молк
со лицето во огледалото.
Говорам со очите во огледалото –
што бараат среќа во молкот,
за трошка глас од далечините,
кајшто волшебната сила се бори.
Глас не доаѓа, но јас слушам:
во тишината срцето чука,
нешто таа му збори,
пријатен немир
душа ми гали.
И додека секој стих се плоди во песна
денот ми е празник во сјај,
ПЕСНАТА НА САКАЊЕТО
СЕ ПЕЕ ДО КРАЈ.
Септември, 1998.
ДАН МИ ЈЕ ПРАЗНИК
(за Маре и Ѓоко Исаиловски)
С речју из сна се будим,
и улазим у круг
силине од речи,
да насликам то време.
У невреме знам речју да запевам,
и јутра будна да дочекам;
и дан да поведем,
са првим зрацима магловите зоре.
„Срце стари са надом,
а надање га подмлађује“ –
говорим, а ћутим,
с лицем у огледалу.
Говорим са очима у огледалу –
што траже срећу у ћутању,
за мрву гласа из даљина,
где чудна сила се бори.
Глас не долази, но ја чујем:
у тишини срце куца,
нешто она му збори;
пријатан немир –
душу ми обузима.
И све док сваки стих у песми се плоди,
дан ми празник је од сјаја;
ПЕСМА ЧЕЖЊЕ ПЕВА СЕ –
ДО КРАЈА.
Септембра, 1998.
ПОСАКУВАМ ДА КАЖАМ
Не гаснете ја светлината
За да не ми згасне зборот;
не пишувајте црна линија
меѓу мене и огништето;
сакам да живеем
сместена во тркалото на времето.
Замрзнете ми ги сите болки,
потиснете ми ги сите таги
за да се врзам со деновите,
што им припаѓаат на сите.
ПОЖЕЛИМ ДА КАЖЕМ
Не гасите светлост,
да ми се не угаси реч;
Не пишите црну линију,
између мене и огњишта;
Желим да живим,
смештена у коло временско.
Замрзните ми све болове,
потисните ми све туге;
да се вежем са данима,
који припадају свима.
ЈАС ИМАМ ЗБОР
Јас имам збор
во мугра рана денот да га поведам
Јас имам збор
изграден од соsвездието над Самуилови Кули
Јас имам збор
за измиени црвени патишта
Јас имам збор
за мртвите коњи и слепите воини.
Имам збор
за Сонцето што се лизга од Тврдините
Имам збор
планините да ги поткрепам
бели ридје да направам,
реките да ги издлабам
солзите крвави за навек да истечат.
Јас имам збор
за раскинатите од жед,
за крикот на срцето.
Јас имам збор
да ги запрам соништата што тонат
кога ноќта без збор се распаѓа.
Јас имам збор
за Човекот што е тука,
за неговото траење и паметење.
Јас имам збор
што се наткрева над нас
за надежи и мечти скриени во божилото.
Јас имам збор
што молчи, а кажува сé.
Со света водичка од изворите
устата ја навлажнувам
за зборот во збор да го доведам.
Јас имам збор
за меѓу два збора:
Зборот нека ми суди.
ЈА ИМАМ РЕЧ
Ја имам реч
у зору рану дан да поведем.
Ја имам реч
саздану од сазвежђа над Самуиловим кулама.
Ја имам реч
за испране црвене путеве.
Ја имам реч
за мртве коње и слепе ратове.
Имам реч
за Сунце што клизи низ Тврдине.
Имам реч
планине да освежим,
бела брда да саградим,
реке да издубим –
сузе крваве занавек да отеку.
Ја имам реч
за жеђу искидане,
за крик срца.
Ја имам реч
да зауставим снове што тону,
када ноћ без речи се распада.
Ја имам реч
за Човека што је ту,
за његово трајање и паметовање.
Ја имам реч
што се надвија над нас,
за наде и тајне дубоке.
Ја имам реч
што ћути а казује све.
Светом водицом изворском
уста ја крепим,
за реч у реч да је доведем.
Ја имам реч
између две речи:
Реч нека ми суди.