Revolucija je posao. Film kako se kreiraju revolucije širom sveta

Da li revolucije nastaju spontano ili su organizovano delo plaćenih revolucionara. Da li je revolucija posao danas?

 

Revolucija je, u opštem slučaju, radikalna promena drušvenih odnosa. U političkom označava korenitu promenu društvenog uređenja. Reč revolucija znači preobrat. U nekim revolucijama učestvuje veliki broj ljudi, ili čak većina neke socijalne grupacije ili naroda, dok u neke revolucije vodi samo mala grupa revolucionara.

Dokumentarni film Revolucija je posao o tome kako je za neke ljude podizanje revolucija širom sveta postao posao. Primer je srpski politički aktivista Srdja Popović i izvoz revolucije širom sveta. Savremena revolucija je posao strateških grupa i nevladinih organizacija koje pružaju logistiku i know how revolucionarima.

Primer arapskog proleća i Srbije. Ko je stajao iza srpske revolucije i nekih drugih revolucija u svetu. Kako se uvozi revolucija u jednu zemlju. Tehnologija osvajanja vlasti.

Dokumentarni film Posao – Revolucija od 27 minuta o rušenju vlasti jedne zemlje, sve kao obična zabava na javnim mjestima u centrima gradova, naročito vredi za Bliski istok i Arapske države.

 

Posao – Revolucija (The Revolution Business)

http://www.youtube.com/watch?v=DhSjvQtDdx8

 

Političke revolucije često prati nasilje, i velike promene u strukturama moći koje često rezultuju novim institucionalizovanim nasiljem, kao što je bio slučaj sa ruskim i francuskim revolucijama (koje su pratile „čistke“ i „Teror“). Politička revolucija je nasilna zamena jednog skupa vladalaca drugim (kao što se dogodilo u Francuskoj i Rusiji), dok je socijalna revolucija fundamentalna promena u socijalnoj strukturi društva, kao što su bile Protestantska reformacija ili Renesansa. Međutim, ovo razgraničenje je retko jasno, jer većina političkih revolucija teži da iznese i socijalne revolucije, i imaju osnovne filozofske ili socijalne motive koji ih predvode. Najpoznatije revolucije sa ovakvim motivima u modernom svetu su bile liberalne revolucije i komunističke revolucije, kao i povremene nacionalističke revolucije. Za razliku od revolucija, pučevi često ne teže promenama izuzev promene trenutnog vođe.

Neki politički filozofi smatraju revolucije sredstvima za postizanje svojih ciljeva. Većina anarhista se zalaže za socijalnu revoluciju kao sretstvo slamanja struktura vlasti, i zamenjivanja ih ne-hijerarhijskim institucijama.

Socijalne i socijalno-političke revolucije često spadaju u najradikalnije socijalne pokrete. One utiču na sve društvene komponente, uvode novi socijalni poredak i(li) teže da unište sve ili skoro sve starije strukture.

Među marksističkim komunistima postoji podela na one koji su podržavali Sovjetski Savez i ostale takozvane komunističke države, i na one koji su kritički nastrojeni prema ovim državama (neki ih čak odbacujući kao ne-komunističke), na primer trockisti i ortodoksni marksisti.

Socijalne i političke revolucije često bivaju „institucionalizovane“ kada ideje, slogani, i ličnosti koje učestvuju u revolucijama nastave da igraju važnu ulogu u društvu, dugo nakon što je revolucija okončana. Komunističke države su često institucionalizovale svoje revolucije kako bi dale legitimitet svojim vladama. Neke ne-komunističke države, kao što su SAD, Francuska ili Meksiko su takođe institucionalizovale revolucije, i nastavljaju da slave sećanje na svoje revolucionarne prošlosti kroz praznike, pesme, i na druge načine.

 

Izvor: Wikipedija