POVEZANA SUDBINA JUGOSLAVIJE I JUGOSLAVIJE
ili ČETNIČKI POKRET I JNA
Jugoslavenska Tragedija to jest Tragedija naroda na teritoriju bivše Jugoslavije se objašnjavala na mnogo načina i iz mnogih uglova, osvetljavajući krivicu (veću ili manju) i “istine” mnogih poznatih i nepoznatih učesnika tog raspada. Koliko god bila duga i detaljna analiza raspada, uvek je nekako ostajala bez glave i repa, tj bez logičnog početka, te sa nedovršenim – nedorečenim krajem. Pregled svih tih analiza me podsetio na holivudske filmove koji počinju od sredine (nečijeg života) te sa nedovršenim krajem, zbog želje za nastavkom (produžavanja zarade), samim tim sve te analize bivaju isuviše profesionalno bezlične ili subjektivno lične ali nikako sveobuhvatno istinite.
Ovaj osvrt na Jugoslavensku tragediju se ne bavi listom ili hronologijom dešavanja na terenu već logikom kojom je ta tragedija stvorena i ponavljana.
Četnici
Teritorij buduće Jugoslavije je centralni prostor i izvor kulture – tradicije Evrope i celoga sveta. Prostor Jugoslavije su još od Rimskog carstva pokušavali podeliti radi laše kontrole ali i zadržavajući polovicu radi kontinuiteta trajanja. Vekovima je to bio prostor gde su vladajuće sile i moćnici ubijali i progonili narodnu elitu a knjige otkupljivali i/ili uništavali, te zabranjivali i strogo kažnjavali kod lokalnog naroda njihovo posedovanje. Višegeneracijska patnja naroda ne prestaje, već se samo njen intezitet pojačava i smanjuje u ciklusima koji traju već vekovima, stvarajući mnoštvo samouništavajućih pojedinaca koji svesno ili nesvesno postaju izdajice sebe i svojega. Izdaja sopstvenog nam je sa strane nametnuta kroz ličnu i kolektivnu bolesnu samokritičnost koju slobodno možemo nazvati samomržnja.
Nakon viševekovne okupacije tela i duha stranim silama, stvorena je Jugoslavija kao izraz neugasivih tradicionalnih slobodarskih težnji Srba, da se slobodarenje proširi te višedecenijskog uspešnog vojevanja Četnika i drugih vojnih formacija. Jugoslavija je svoju državotvornu ulogu dobila u saradnji prvenstveno Srbske Masonske loža sa ložama sveta, koje su joj omogućile političku logistiku te tako označile ulogu Jugoslavije kao mesta okupljanja raznih grupa tj novostvorenih nacija Južnih Slavena.
Sličan ali bitno različit početak je imala i Italija, koja je za razliku od Jugoslavije bila religijski homogena, pa je ubrzo religija svoj poraz prikrila nametanjem poistovećivanja termina Italijan = Katolik, te tako prihvatila i ojačala tu novu tvorevinu. Na primeru Jugoslavije, religija je prikazala dijametralno suprotnu nameru, pa su njeno rastakanje religije (hrišćanske frakcije i islam) složno pomagale.
Taj slobodarsko okupljajući duh Jugoslavenstva (Južno Slovenstva) je umnogome označio ulogu Jugoslavije i Jugoslavenstva u svetu ali i u lokalnom narodu jer je pozivao na slobodarsku saradnju, razvoj i učenje svih lokalnih i svetskih grupa. Slobodarenje Jugoslavenskog duha je u krajnjoj suprotnosti sa učenjem – delovanjem svih vladajućih religija koje teže svojoj dominaciji po principu “moje je uvek dobro, tuđe uvek loše”.
Jugoslavija je sastavljena od iscrpljenog i izranjavanog ali slobodarskog jugoistoka, te severozapada koji je doduše bio u boljem ekonomskom stanju ali je zbog predugog (više generacijskog) uticaja već razvijenog kapitalizma, koji se nadovezao na visokouticajni materijalizam duhovnosti zapadnog hrišćanstva, koji je podsticao materijalno, pokazivao jasne znakove otuđivanja.
Iako ekonomski, religijski itd raznolika ili baš zbog toga, Jugloslavija je od međunarodnog faktora vidno zapostavljana (npr nepravedno mala ratna odšteta itd) ali je uprkos tome doživljavala ubrzani razvoj. Drugi svetski rat “Prva Jugoslavija” je dočekala kao bolja, srednje razvijena država, veoma solidnog standarda stanovništva ali i politički nestabilna, delovanjem religijsko političkih grupa i organizacija koje su cepale Jugoslaviju po religioznim šavovima ali uvek pod maskom borbe za njihovu “pravdu”, “slobodu”, “tradiciju”….
Raspad Prve Jugoslavije je bio forsiran sa katoličkog zapada da bi se tom radu ubrzo priključile i druge religije bez čije saradnje raspad ne bi bio moguć. Razbijanje Jugoslavije je pokušano fizičkom silom, da bi se nagoveštajem sloma tog pokušaja prešlo na najgrublje obrtanje istine, manipulacijom svesti naroda.
Četnici, koji su direktni stvaraoci Jugoslavije, su gurnuti u koš sa drugim malim lokalnim Srbskim paravojskama koje su sarađivale sa okupatorom, te su tako uprljani. Nepravedno izmešane i poistovećene sa malim Srbskim paravojskama se prešlo na novu fazu besomučnog poistovećivali sa ustaškim zlikovcima, da bi deljenjem njihove ogromne krivice bili unapred osuđeni. Taj plan razbijanja Prve Jugoslavije je forsiran od strane zapadnih sila koje su dovele na vlast (prozapadne – promaterijalističke) pojedince koji su, narasla slobodarska htenja naroda pretočili u socijalizam (mekši oblik kapitalizma) te u saradnji sa SPC totalno preokrenuli Jugoslovenstvo Četništva u nacinalistički pokret “uže Srbije”.
I danas se snažno krije i izbegava činjenica da su Četničke jedinice postojale tokom 2 svetskog rata širom Jugoslavije, od Slovenije do Makedonije, a formirane su od lokalnog stanovništva svih religija i novostvorenih nacija, te da su na zapadu Jugoslavije samo dve manje jedinice (čete) bile većinsko Srbske, što jasno pokazuje Četničko Jugoslavenstvo.
Očigledni neuspeh razbijanja “Prve Jugoslavije” je zamenjem fazom “poluraspada” u kojoj je Jugoslavija od 9 banovina kojima je dodat novooslobođeni teritorij Istre i “zaleđine” pretopila u 6 republika. Novo formirane republike su dobile sve oznake državnosti od zastave, ustava, lokalnih vojno-policijskih snaga, ekonomsko političke organizacije, itd te tako omogućili postepeno menjanje narodnog u nacionalni duh a samim tim i raspad novostvorene “druge Jugoslavije.
Kao što se Prva Jugoslavija napala sa zapada, podržana “zapadnim” religijama, kako izvana tako i iznutra, te “u hodu” Jugoslavenske obrambene snage uz pomoć SPC-a i kapitalističkih medija preobratile od Jugoslavenskih u “pro Srbske” tako je napadnuta i rasturena i Druga Jugoslavija.
Raspad Druge Jugoslavije je bio identičan, sa jedinom razlikom u imenima. Pripadnici četnika iz 2 svetskog rata su sada bili pripadnici JNA čija se uloga organizovano “u hodu” menjala od strane svih nacionalista i svih religija te sa logistikom kapitalizma. Prihvatajući tu ulogu mrzitelja Jugoslavenstva, SPC je tim činom na sebe tj na svoj deo naroda ponovo preuzela ulogu izdajnika a zbog ponovnog kasnog uključivanja u proces razbijanja Jugoslavije i ulogu gubitnika te samim tim i krivca.
Tragedija izdanih Jugoslavenskih Četnika (svih nacionalnosti) u, i nakon 2 svetskog rata je kapitalističko religioznim sistemom nametnuta, pa nepravedno zaboravljena te samim tim (ko zaboravlja taj ponavlja) se i ponovila ovaj put izdajom pripadnika Jugoslovenske Narodne Armije.
Za razliku od Jugoslavija (prve i druge) koja je imala relativno nezavisnu politiku i ekonomiju te bila bitan faktor u svim sferama svetskih dešavanja, sve novonastale države su otvorene kolonije. Kolonijalni sistem se ogleda u zvaničnom stanju, gde pred zakonom, stranac (kolonizator) biva važniji i zaštićeniji od lokalnog naroda a strani (kolonijalni) interesi važniji od domaćih interesa. U novonastalim državotvornim kolonijama na Jugoslovenskom tlu su dve kvazidržavne jedinice čak i otvoreni protektorati zapada, gde se narod samo igra politke i izbora jer mu se sve važnije odluke javno nameću od strane kolonizatora.
Izdaju i Tragediju Četnika i JNA su odživele dve generacije Patriota, dok plodove te izdaje danas tragično svakodnevno proživljava celokupni narod bivše Jugoslavije.
Milenko Grubor