Pesma o meni
16.
Od starih ja sam i od mladih, od ludih koliko i od mudrih,
Bezobziran prema drugima, uvek pun obzira prema drugima,
Materinski koliko i očinski, dete koliko i čovek,
Grubom tvari napunjen i tananom tvari napunjen,
Jedan iz Nacije mnogo nacija od kojih
Najmanja ista je i najveća ista je,
Južnjak ubrzo kao i severnjak, živim kao
plantažer nasmejan i gostoljubiv dole uz Okoni,
Jenki na svom putu spreman da trguje,
Zglobovi su moji najgipkiji zglobovi na
svetu i najkrući zglobovi na svetu,
Stanovnik Kentakija na putu dolinom
Elkhorna u dokolenicama od srneće
kože, stanovnik Lujzijane ili Džordžije,
Lađar na jezerima ili zalivima ili duž
obala, iz Indijane sam, Viskonsina, Ohaja;
Srođen sa kanadskim krpljama za sneg, kod
kuće sam kad sam gore u šumama, ili sa
ribarima na pučini Njufaundlenda,
Kod kuće u floti ledolomac, ploveći sa ostalima i menjajući smer,
Kod kuće u brdima Vermonta ili u šumama Mejna, ili na ranču u Teksasu,
Drug onih iz Kalifornije, drug slobodnih severozapadnjaka (volim njihove velike razmere),
Drug splavara i ugljara, drug sviju onih
koji se rukuju i pozivaju te na piće i meso,
Učilac kad sam sa najjednostavnijima,
učitelj najmisaonijih,
Iskušenik što tek započinje, a ipak
iskusan u mirijadama godišnjih doba,
Farmer, mehaničar, umetnik, gospodin, mornar, kveker,
Zatvorenik, svodnik, larmadžija, advokat,
lekar, sveštenik.
Svemu odolevam bolje nego sopstvenoj raznovrsnosti
Dišem vazduh ali ostavljam ga u izobilju posle mene,
I nisam u neprilici, i na svome sam mestu.
(Mušica i ikra na svome su mestu,
Sjajna sunca koja vidim i tamna sunca koja
ne vidim na svome su mestu,
Opipljivo je na svome mestu i neopipljivo je
na svome mestu.
Volt Vitmen