ZAGRLJAJ
Obruči što grle bačvu punu gorkog
Vina. To su bili naši dani.
Trpki ukus crnice, uporno proticanje reka,
(kao proticanje krvi kroz vene i arterije)
Šum lišća, i talasi koji su
Borama pokrivali jasno lice mora.
Varka, koju smo svi voleli.
Nema više prepoznavanja,
Prisnog smeha oblaka.
I let laste,
Nestašno prevrtanje po vazduhu,
Mi ipak nismo razumeli.
Telo bi svaki od nas
Radije bio svukao:
Osećali smo ga kao tkaninu
Čije se niti brzo paraju.
Sada, okruženo zidovima
Koje pokriva sloj guste mahovine,
Ostalo je samo srce.
Krv se kao končić dima
Izvija ka nebu.
Nema više ni srca.
Dušo, umij svoje
Razgorele obraze snegom.
Čuju se samo još damari,
Kotrljanje zvezda niz nebo.
Kao u mračnoj kutiji; tišina
Koja opija; zagrljaj
U kome nema nikoga.