PESNIKINJA
Otac pesme je Kosmos,
a pesnikinja samohrana mati…
Sa novorođenčetom u naručju,
osvrće se, da li je On prati
dok odlazi putem iz muške bajke,
u odsjaju zvezde, razdevičene
i obremenjene životom,
a poverene večnosti,
sa ženskim početkom.
Samohrana, u svom lirskom
”posrnuću”,
poslednji dah daruje čedu
i ostavlja ga za tebe i mene…
tek da nije siroče,
koje čeka na milosno
usvajanje iz državnog sirotišta.
OLOVKA
Olovka u ruci, kao jezik u ustima,
kao tuba sa pastom duše,
kao šesti prst pesnika,
grančica, bešumna,
skoro autistična…
liči na dršku krsta.
Spremna da istisne misao,
iz otiska zagrljajnih prsta,
da izbesni ili iznežuje
duhovne čarolije.
Olovka, nosilja misli,
prvo probija ljuske
predrasuda i pohlepe ljudske,
pre no što proleti
iz gnezda šake,
i izlije, i izgreje, i zapiše
energiju za let u najviše –
plemenit smisao!