PRIČA FRANCUSKOG BOGOSLOVA
Olivije Kleman (1921-2009) je bio pravoslavni hrišćanski teolog, koji je rođen kao ateista, a pravoslavnu veru primio je u tridesetoj godini. Ovo je deo njegove ispovesti o svom putu ka Gospodu i susretu sa pravoslavljem.
Rođen sam u ateističkoj porodici i okruženju, ali ateizma bez agresivnosti, i visokog morala. Vrlo rano sam doživeo oduševljenje i strepnju.
Oduševljenje pred lepotom sveta, koja je za mene, u mediteranskom ambijentu, bila jedno procvetalo drvo badema ili tajna nekih likova, nekih pogleda. Strepnju zbog smrti, o kojoj su mi govorili: to je ništavilo.
Kao mladić tražio sam smisao života, s one strane kategoričkog imperativa Kanta, kao i marksističkog iskušenja. Studije istorije su mi pomogle da otkrijem duhovno nadahnuće najvećeg broja civilizacija; o tome su svedočili svetitelji, duhovni ljudi, stvaraoci mudrosti, pravde, a posebno lepote.
Počeo sam da ispitujem svet mitova i religija. Ipak, posle nekoliko godina našao sam se rastrgnut između hinduističkog smisla jedinstva (ali je tako sve nestajalo u bezličnom božanstvu) i evropske intuicije jedinstvenog i nesvodivog karaktera svake ličnosti, kojoj ipak preti samoća.
Knjiga Vladimira Loskog „Mistično bogoslovlje Istočne Crkve“, a posebno poglavlje o Svetoj Trojici me je oslobodila toga. Svetotrojična tajna sjedinjuje apsolutno jedinstvo i ništa manje apsolutnu različitost i odražava se u čoveku – „slici Božijoj“.
U isto vreme sam otkrivao Dostojevskog i Berđajeva. Svi ovi svedoci su me vodili Hristu. Ipak, trebalo je da prođu godine da bih prihvatio Njegove reči koje su mi izgledale „isključujuće“, kojima On sebe objavljuje kao Put, Istinu i Život.
Molio sam se pred jednom ikonom, jednim triptihom u bakrorezu koji je predstavljao Deisis, a kojeg sam kupio kod jednog pariskog antikvara. I Hristos me je potražio – o tome se ne može pričati.
Stavio sam sa strane znanja koja sam imao o ostalim tradicijama (danas mi ona omogućavaju izvesno globalno viđenje duhovne istorije čovečanstva).
Imao sam poverenje, potpuno poverenje u Hrista i Njegovo Jevanđelje, jer me je ono, posebno 6. glava Jevanđelja po Jovanu, učinilo gladnim Evharistije, odnosno Crkve. Nisam bio privržen ni jednoj zapadnoj veroispovesti Oci Crkve ne pripadaju samo Zapadu, niti, pak, samo Istoku. Tako sam, sa trideset godina, primio krštenje u Pravoslavnoj Crkvi.
Olivije Kleman