POPULARNA PSIHOLOGIJA
Telegonija („tele“ – daleko i „goni“ – rađanje) je nauka koja tvrdi da na potomstvo ženke utiču svi njeni prethodni polni partneri.
Očekivano, telegonija nije naučna disciplina koja će naići na odobravanje i široku popularnost zbog „diskrecije“ i neugodnosti koju donose takva otkrića.
Fenomen telegonije prvo je ispitan na životinjama još prije 150 godina. Naučnici Flint i Feliks Ledantek, kao i drugi naučnici, dokazali su ovaj efekat na životinjama. Eksperimenti su opisani u Ledantekovoj knjizi „Telegonija – uticaj prvog mužjaka“.
Telegonija kod životinja
Odgajivači konja pokušali su da ukrste konja i zebru. Eksperimenti nisu uspjeli i uskoro su bili zaboravljeni. Ali kroz nekoliko godina, kada su „eksperimentalne“ kobile oždrijebile normalnu ždrebad od normalnih konja, kasnije su počele da donose na svijet od istih normalnih pastuva prugastu ždrebad! Ova nevjerovatna pojava izgleda da je odavno poznata odgajivačima pasa. Ako se bar jednom rasna kučka poveže sa običnim psom, ona više nikada neće donijeti na svijet rasne štence, pa im otac bio svjetski šampion po čistoti i vrijednosti svoje rase! Takođe, golubica koja je rasna, ubija se ako se spoji sa golubom koji nije rasan, jer se zna da će potomstvo biti bez pedigrea. Ova pojava dobila je u biologiji naziv telegonija i, što je najčudnije, manifestuje se i kod ljudi i to u još izrazitijoj formi!
Telegonija kod ljudi
Telegonija kod ljudi naučno je potvrđena posle dugogodišnjih opsežnih fizioloških, antropoloških, socioloških i statističkih istraživanja i eksperimenata od strane nepristrasnih naučnika. Nauka je ovdje kategorički izjavila:
„Da, efekat telegonije odnosi se i na ljude i to u mnogo jasnije izraženoj formi nego u životinjskom svijetu.“ To znači da žena koja čak nije ni zatrudnjela, nosi u sebi jajne ćelije u koje su ugrađeni nizovi DNK svih njenih prethodnih polnih partnera. Od ranije se zna da geni partnera mogu da se utkaju u genetski sistem žene. Telegonija tvrdi da na potomstvo žene utiču svi njeni raniji polni partneri nezavisno da li sa njima ima poroda ili ne.
Kao primjer za ovo navode se Ruskinje koje su imale avanture sa glumcima iz putujućih pozorišta. One su kasnije rađale djecu koja nisu ličila na zdrave očeve bijele puti, nego na te prolaznike. Užasavajuće, zar ne?
Urednik lista iz kojeg ovo prenosimo (ruski časopis „Priroda i život“) komentariše: „Ova informacija dozvala je u sjećanje davnašnju diskusiju, koja se rasplamsala među ljekarima. Govorili su o tome da su posle otvaranja Instituta Patrisa Lumumbe u Moskvi, učestale seksualne veze ruskih studentkinja sa crncima. One nisu imale nikakve posljedice i djevojke su ih brzo zaboravljale. Po završetku višeg obrazovanja djevojke su raspoređivane na rad u najudaljenije krajeve naše nepregledne domovine, tamo se udavale za mjesne bijele muškarce i rađale im… crne bebe! Ljekari koji nisu vjerovali ovim činjenicama, vatreno su dokazivali svemoćnost marksističko-lenjinističkog pogleda na svijet, po kojem su sve rase na zemlji jednake! A ovdje se crna rasa pokazivala jačom od bijele. To je nemoguće! Vikali su oponenti.
Tek sada, kao što se vidi iz gornjeg teksta, postalo je jasno da stvar nije u fiziološkoj neravnopravnosti rasa, nego u istoj ovoj telegoniji, po čijim zakonitostima buduća djeca prošlih partnerki nasleđuju ne samo spoljne osobine, već i unutrašnje karakteristike bivših ljubavnika…“
Da li je sličnost potomstva, čak i u fizičkim karakteristikama, sa bivšim seksualnim partnerima zaista plod vezivanja genetske informacije ili mutacija, kako neki naučnici tvrde, nije toliko važno koliko je važno da se to stvarno dešava kao rezultat nemoralnih i nezakonitih veza (u smislu zakona koje je dao Tvorac).
Jasno je, dakle, da veliko pridavanje značenja djevojačkoj nevinosti, poštenju i vjernosti, praktično u svim kulturama, nacijama i religijama (sa tek ponekim izuzetkom) ima čvrstu genetsku osnovu i naučno utemeljenje.