KAKO JE TOŠA ISKOPAO BUNAR
Tošin bunar je čuvena ulica koja razdvaja Bežanijsku kosu od Novog Beograda.
Kada se ide u potragu za opelovim servisom, drvnom galanterijom ili dobrim gurmanlukom, obično se svraća u ovaj deo Beograda.
Već godinama ovde žive zanatlije kakve možemo da sretnemo još, čini se, samo u dramama Aleksandra Popovića, te ljude s periferije, koji imaju sve ono što mnoge savremene radnje nemaju. Tošin bunar je danas, prevashodno, poznat i po tome.
Ulica Tošin bunar razgraničava Novi Beograd i Bežanijsku kosu. Pre Drugog svetskog rata Tošin bunar je bilo naselje sa kolibama i baštama koje su okruživale brojne vinograde. Ovo naselje je podsećalo na svojevrsni vestern prizor sa mnogobrojnim močvarama i barama. Kako je bilo proizvod divlje gradnje, dosta je podsećalo na Jatagan-malu, široj publici poznatu iz serije „Senke nad Balkanom“. Vremenom je ovo naselje postalo sastavni deo Zemuna.
Sama ulica dobila je ime po kafani, a kafana po Toši Apostoloviću. Teodor, „Toša“ Apostolović je, zajedno sa Austrijancima, prilikom njihovog povlačenja pred Turcima, prešao iz Beograda u Zemun u 18. veku, ne želeći da ostane turski rob. Izvori navode i tačnu godinu rođenja i smrti: 1740-1810. Bio je jako cenjen u svoje vreme, ugledni trgovac stokom, kako se tada govorilo i „trgovac s pečatom“.
Pored toga, bavio se i izradom sapuna. Kao i ostali njegovi imućni savremenici bio je crkveni tutor. Pod stare dane počeo je da naglo gubi vid, te je išao po crkvama i molio Svetog Nikolu da mu povrati vid. Hroničari beleže da nije mogao da razlikuje srebrne valute od zlatnih valuta.
Jednom prilikom je usnio Svetog Nikolu, koji mu je rekao da iskopa bunar i umiva se vodom iz njega. Još se navodi i to da je svetac u snu naložio Teodoru Apostoloviću da to mesto pokloni Srpskom zemunskom opštestvu, da ga narod po tome pominje. U to vreme, u drugoj polovini 18. veka, u Zemunu je živelo oko šest hiljada stanovnika.
Bunar i kafana
Drugi, pak, hroničari pišu da je Teodor Apostolović zapravo Grk, Teodoros Apostolos, a da je svoje ime prilagodio našem podneblju nakon dolaska u Srbiju. Odmah nakon što je iskopao bunar, na tom mestu je podigao i kafanu, koja se danas zove kao i cela ulica, a nekada je bila poznata pod nazivom „Džakarta“. Bunar koji je na tom mestu postojao sve do zatrpavanja prilikom izgradnje Studentskog grada, imao je, kako hroničari dalje navode, i đeram, baš kao autentični sremski bunari tog vremena. Ne zna se kome bi mogao da smeta, pa je zatrpan tokom neke od radnih akcija.
Ubrzo nakon što je podignut, Tošin bunar postao je izletište Zemunaca. Ne zna se da li je voda iz njega bila lekovita, ali je ubrzo postao mesto za dočekivanje đurđevdanskog uranka.
Kafana „Tošin bunar“ bila je kao i sama ulica u međuratnom periodu, u vestern stilu. Bila je svratište putnika i kočijaša. Blizu nje nalazila se Trošarina, mesto na kome su seljaci, koji su donosili robu na zemunsku pijacu, plaćali taksu, takozvanu kvitu. U to vreme, počeo je i ozbiljnije da se naseljava.
Ulica je tokom više od dva veka postojanja samo jednom menjala ime, i to u vreme nemačke okupacije Beograda, kada su je prozvali Geringova.