VELIKI OBLAK SVEDOKA
Osećanje i smisao zajedništva u pravoslavlju predstavljeni su vernicima kao vojskom Crkve na zemlji. Oko Hrista u kupoli okuplja se nebeska vojska.
U Pravoslavnoj Crkvi postoji jako osećanje zajedništva. Pravoslavni hrišćani nikada se ne mole sami. Molimo se zajedno sa svim svecima koji su umrli. Ne molimo se kao pojedinci već kao članovi Hristovog Tela, tj. Crkve.
Molimo se sa svim apostolima, anđelima, mučenicima i svetcima. Oni su prisutni na svakoj liturgiji kao što opisuje ikonografija naše Crkve. Oko lika Hristovog u kupoli okupljeni su anđeli, apostoli, svetci i mučenici na zidovima. Svi oni čine Pobedonosnu Crkvu na nebu. Zatim mi, zajednica, na podu crkve predstavljamo vojsku Crkve na zemlji. Tako se oko Hrista u kupoli okuplja za svaku Liturgiju čitava Crkva, ona nebeska i ona na zemlji.
Psihijatar sa klinike Mejo jednom je rekao da kad sedi u sobi sa nekim pacijentom, on smatra da nisu sami. Iza pacijenta, kaže on, stoje, kao grčki hor, svi ljudi sa kojima je pacijent ikad živeo. Svi oni su u sobi sa njim, jer su ostavili neizbrisiv pečat na ličnost pacijenta, bilo dobar ili loš.
Pravoslavna Crkva nas podseća da mi, pravoslavni hrišćani, nismo sami. Iza nas stoji oblak svedoka. Na primer, iza nas su 318 crkvenih otaca koji su prisustvovali Prvom vaseljenskom Saboru. Oni su došli, noseći ožiljke mučeništva, neki sa jednim okom, neki sa jednom rukom. Došli su iz celog carstva da posvedoče istinu u koju su verovali: da je Isus Hristos Gospod.
Ti mučenici stoje iza nas. A iza njih stoje drugi: Petar, Atanasije, Ignjatije, Polikarp, Pavle, Jovan Zlatousti – čitava vojska plemenitih mučenika koji su se radovali, jer su se ubrajali u vredne patnje za ime Hrista.
Kao hrišćani, svi mi smo “bakljonoše”. Primili smo svetlost života iz njenog izvora, Boga. Baklju nam je predao dugi niz vernika, koji se proteže unazad do samog Hrista – apostoli, mučenici, sveci. Naša je privilegija i dužnost da je prenesemo drugima.