DO PET PUTA VEĆE ŠANSE
Osim što direktno iritira sluzokožu, mikroplastika može preneti mikrobe iz okoline poput bakterija i virusa u telo.
Mikroplastično zagađenje životne sredine je svetski problem sa mnogim negativnim nuspojavama. Nekoliko studija je takođe sugerisalo da kada mikroplastika uđe u ljudsko telo, može povećati rizik od zdravstvenih problema kao što su srčani ili moždani udar, pa čak i smrt.
Plastika je ključni proizvod u industrijskoj proizvodnji i sveprisutna je u svakodnevnom životu. Međutim, kada se plastični proizvodi raspadnu, oni se pretvaraju u sitne plastične čestice – mikroplastiku ili nanoplastiku. Mikroplastika su plastični komadi manji od pet milimetara, dok nanoplastika predstavlja čestice ispod jednog mikrona.
Ljudi i neke životinje često gutaju neke od ovih čestica, a druge plastične čestice se akumuliraju i razgrađuju u okeanima i zemljištu. Morski organizmi kao što su male ribe, školjke i škampi, posebno oni u blizini obala, u prilici su da gutaju štetnu mikroplastiku.
Glavni izvori mikroplastike su industrijski otpad i ispuštanje otpadnih voda, koji mogu izazvati značajnu štetu po životnu sredinu ako se ne tretiraju kako je to neophodno.
Pre nego što otpadna voda bude puštena iz fabrika, ona mora proći temeljne procese kao što su biološke reakcije, hlorisanje, membranska tehnologija, uklanjanje peska, sedimentacija, skrining i ultraljubičasti tretman kako bi se uklonilo više od 90 odsto mikroplastike. Ipak, potpuna eliminacija nije moguća čak ni sa modernom tehnologijom, a prirodnom okruženju može biti potrebno hiljade do desetine hiljada godina da se mikroplastika potpuno razgradi.
Mikroplastika obično ulazi u telo putem hrane i pića. S druge strane, nanoplastika se može udahnuti.
Osim što direktno iritira sluzokožu, mikroplastika može preneti mikrobe iz okoline poput bakterija i virusa u telo.
Nekoliko studija je otkrilo da nakon izlaganja ultraljubičastom svetlu i mikrobnoj degradaciji u prirodnom okruženju, mikroplastika postaje više adsorbentna, formirajući komplekse sa različitim zagađivačima životne sredine na svojim površinama, što ih čini toksičnijim za organizme.
Mikroplastika, koja funkcioniše kao nosilac opasnih teških metala i patogena, ispoljava različite toksičnosti prilikom ulaska u telo.
I dok se većina mikroplastike koja se unese hranom izlučuje izmetom, mali deo može ostati u crevima nekoliko dana. To može dovesti do upale, oštećenja creva i poremećaja crevnog mikrobioma.
Mikroplastika se na kraju može apsorbovati u crevne ćelije i ući u krvotok, što može oštetiti organe i sisteme u celom telu. Često su pogođeni organi poput jetre i bubrega, ali i telesni sistemi kao što su imuni, nervni i reproduktivni sistem.
Prekomerno udisanje mikroplastike takođe može dovesti do oštećenja respiratornog tkiva i određenih bolesti.
Većina plakova karotidnih arterija sadrži mikroplastiku. Tokom sprovođenja jedne studije, istraživači su radili sa 257 pacijenata starosti od 18 do 75 godina sa asimptomatskom karotidnom stenozom.
Istraživači su otkrili polietilen i polivinil hlorid u uklonjenim plakovima karotidnih arterija – kod 150 pacijenata (58,4 odsto) nađen je polietilen, a kod 31 pacijenta (12,1 odsto) polivinil hlorid.
Istraživački tim je izvestio da makrofagi unutar plakova sadrže vidljive strane čestice, neke sa nazubljenim ivicama i sadržajem hlora. Dodali su da pacijenti sa otkrivenom mikroplastikom u svojim arterijskim plakovima imaju skoro pet puta veći rizik od srčanog udara, moždanog udara ili smrti u poređenju sa pacijentima kod kojih u krvotoku nije nađena mikroplastika.