DEČANI, ŠUMA BOROVA
Visoki borovi trepere
u preobraženim vrhovima,
al’ radost to nije,
al’ žudnja, zacelo, nije.
Čiji to zanos, skriveni
u godovima ne miruje,
čija se to patnja
iznutra javlja?
Ptice nebeske, pod kupolom,
preobraćaju se ko duše kad se
okolo uštapa sviju,
okolo Boga.
Iz méne u ménu
uzleće jezik zemlje
u rodoslovu.
Visoka noć silazi
tragom zvezda, ko dah nečiji
kad neosetno se
javlja i gasi
nad plamenom sveće.
Glasovi nad Bistricom lelujaju,
glasovi bez doma,
al’ čiji glas to, u zanosu,
meni se vraća
jutrom i večerom?
Visoki borovi u osvit
korenu se svome naginju
i kruže.
Okolo Boga kruže.
Čiji to dah nevidljivi
pređe preko vrhova
ustreptalih?
Ishodim opet
iz tamne ćelije.
Primi me pod svoje skute,
dane preobraženja!
Al’ čije to pamćenje, čiji jezik,
oči čije i žudnju čiju
slušam kako svu noć
huji u borovima?
Zar privid sve je
dok preko bregova hodim
svome zalasku?
Ogledam se u svome zalasku
vrhovima borova
u plamenu.