Kako je Južna Amerika postala raj za naciste

ZASLUŽILI PAKAO, DOBILI RAJ

Mnoge zemlje Latinske Amerike bile su raj za naciste, ratne krvnike koji su na taj način prošli nekažnjeno za brojna svoja zlodela. Kako se i zašto desilo to da baš te daleke države, kao što su Argentina, Brazil i Čile, postanu utočište hiljadama bivših pripadnika nacističke partije i SS oficira u godinama nakon pada Trećeg rajha. Kakvu ulogu u njihovom deportovanju su imali katolički sveštenici, međunarodni Crveni krst, argentinski predsednik Huan Peron…

 

Rikardo Klement izašao je iz autobusa nakon završetka smene u fabrici automobila “Mercedes-Benz” gde je radio kao nadzornik pokretne trake. Dok je išao ka svom skromnom domu u predgrađu Buenos Airesa 11. maja 1960. godine, iz crnog Bjuika izašla su dvojica muškaraca, presrela ga i otela. Klementa su zgrabili, ubacili u limuzinu i uz krike postavili na zadnje sedište, odjurivši u noć.

Zapravo, radnik Klement bio je pravim imenom i prezimenom Adolf Ajhman – zloglasni nacistički SS potpukovnik koji je organizovao prevoz evropskih Jevreja u koncentracione logore. Muškarci iz limuzine bili su izraelski agenti tajnih službi, a rezultat je bilo privođenje pravdi ovog nacističkog zločinca. Otkud on pod lažnim imenom u dalekom Buenos Airesu?!

Ajhman nije bio usamljen među nacistima koji su utočište pronašli u Južnoj Americi nakon pada Trećeg rajha. Kako navode određeni izvori, nemački tužioci koji su pregledali tajna dosijea iz Brazila i Čilea otkrili su da je čak 9.000 nacističkih oficira i saradnika iz drugih zemalja pobeglo iz Evrope kako bi pronašlo sklonište u zemljama Latinske Amerike. Tako je Brazil postao dom između 1.500 i 2.000 nacističkih ratnih zločinaca, dok se njih oko 1.000 nastanilo u Čileu. Međutim, daleko najveći broj, oko 5.000 njih, doselio se u Argentinu.

Argentina – nacistički Eldorado

Zbog stotina hiljada nemačkih imigranata koji su živeli u zemlji, Argentina je održavala bliske veze sa Nemačkom i ostala neutralna tokom većeg dela Drugog svetskog rata.

U godinama nakon završetka rata, argentinski predsednik Huan Peron tajno je naredio diplomatama i obaveštajnim oficirima da uspostave izlaze u slučaju nužde, tzv. “pacovske kanale“, kroz luke u Španiji i Italiji, kako bi iz Evrope bilo prokrijumčareno na hiljade bivših SS oficira i pripadnika nacističkih partija.

Kao i kod mnogih drugih fašističkih orijentisanih latinoameričkih lidera, Peronu su bile privlačne ideologije Benita Musolinija i Adolfa Hitlera sa kojima se bolje upoznao dok je služio kao vojni ataše u Italiji tokom prvih godina Drugog svetskog rata. Osim toga, argentinski predsednik tražio je da se zaposle oni nacisti koji su bili stručni za vojno-tehničku oblast, verujući da svojim veštinama i znanjem mogu da pomognu Argentini, slično kao što su SAD i Sovjetski Savez angažovali pojedine naučnike Trećeg rajha kako bi im pomogli u Hladnom ratu.

Peronova vlada je 1946. godine poslala poruku preko argentinskog kardinala Antonija Kađana njegovom francuskom kolegi da će ova južnoamerička zemlja biti spremna da primi nacističke saradnike iz Francuske koji su se suočili sa potencijalnim krivičnim gonjenjem za ratne zločine. Već proleća te godine, francuski ratni zločinci, noseći pasoše izdate od strane međunarodnog Crvenog krsta sa utisnutim pečatom argentinske turističke vize, počeli su da prelaze Atlantski okean.

Svesrdna pomoć Vatikana

U svojim pokušajima da pomognu katoličkim izbeglicama zbog posleratnog porasta komunističkih režima širom Evrope, brojni vatikanski zvaničnici nesvesno su pomagali u bekstvu nacističkih ratnih zločinaca.

Međutim, pojedini sveštenici kao što je bio biskup Alojz Hudal, učinili sa to vrlo svesno i namerno, znajući šta zapravo čine. Hudal, koji je po rođenju Austrijanac, bio je poštovalac Hitlera i služio je ratnim zarobljenicima u Rimu.

On je priznao da je podržavao nacističke ratne zločince pružajući im falsifikovana lična dokumenta, izdata od strane Vatikana, koja su potom koristili za dobijanje pasoša od međunarodnog Crvenog krsta.

Osim ovoga, Hudal je uz pomoć jednog franjevca u Đenovi pomogao upravo Ajhmanu da dobije argentinski vizu u falsifikovanom pasošu Crvenog krsta, što mu je omogućilo da se ukrca na parobrod do Buenos Airesa 1950. godine pod lažnim imenom Rikardo Klement i tamo ostane sve dok ga izraelski tajni agenti nisu oteli 10 godina kasnije. Ajhman je 1962. godine osuđen na smrt vešanjem u zatvoru Ramla u Izraelu.

Mnogi prošli bez kazne

Nemački pravni tim je 2012. godine došao do podataka da je većina nacista koji su doprli do južnoameričkog kontinenta, to učinila koristeći falsifikovane pasoše Crvenog krsta, uključujući 800 SS pripadnika samo u Argentini!

Sve ovo dovelo je do toga da mnogi od nacističkih krvnika, koji su pobegli u Južnu Ameriku, nikada nisu izvedeni pred lice pravde. Primera radi, SS pukovnik Valter Rauf, koji je stvorio mobilne gasne komore koje su ubile najmanje 100.000 ljudi, umro je u Čileu 1984. godine. Eduard Rošman, poznat i kao “kasapin iz Rige”, umro je u Paragvaju 1977. godine. Gustav Vagner, SS oficir poznat kao “Zver”, preminuo je u Brazilu 1980. godine nakon što je tamošnji vrhovni savezni sud  odbio da ga izruči Nemačkoj “zbog nepreciznosti u papirologiji”.

Možda najozloglašeniji od begunaca bio je doktor Jozef Mengele, koji je sprovodio stravične eksperimente u konc-logoru Aušvic. On je najpre pobegao u Argentinu 1949. godine, zatim se preselio u Paragvaj 1959, a onda u Brazil godinu dana kasnije. Sahranjen je pod lažnim imenom Gregor Helmut nakon jednog utapanja na brazilskoj obali 1979. godine, a njegov identitet potvrđen je tek nakon forenzičke obrade njegovih ostataka 1985. godine.

Izvor: History.com