Slavija i druge priče o Beogradu
Mnogi koji ovih dana prolaze Slavijom, sa odobravanjem ili ne, komentarišu činjenicu da su posmrtni ostaci velikana Dimitrija Tucovića, opet izložene selidbi. Retko ko zna da je čuveni Dimitrije Tucović, koji se borio za socijalističke ideje, sahranjivan 5 puta, a da će nakon Slavije, šesti put biti prebačen u Aleju velikana.
Zbog rekonstrukcije Slavije, grob osnivača Socijaldemokratske partije se seli, a na njegovom mestu, u novom projektu, naći će se velika fontana. A po čemu je to sve Slavija poznata, i koje priče kruže o njoj, deo Beograđana zna, a drugi ne bi znali da gostima u gradu prepričaju anegdote i činjenice o njoj. Ukoliko vas, pak, put nanese u Beograd, ostanite u njemu nekoliko dana, kako biste saznali mnoge anegdote o ovom milionskom gradu. Apartmani i smeštaj u Beogradu su dostupni, pa možete, čak iako dolazite na nekoliko dana, iskoristiti vreme da što više o njemu saznate. Da vam zagolicamo maštu, evo kratke istorije onog mesta gde kako kaže Bajaga, “šina savije“ dok kući idu džezeri.
Nekada bara, danas važna raskrsnica
Do sredine osamdesetih godina devetnaestog veka, umesto jednog od najpoznatijih trgova u Beogradu, na istočnom obodu grada nalazila se ogromna bara. Beograđani su ovo mesto koristili za lov, a na njoj su se lovile divlje patke. Kada je ovo područje palo u posed Frensisa Makenzija, Škota po poreklu, koji ga je kupio krajem devetnaestog veka, ovo mesto nazivalo se Englezovac. Nakon toga izgradio je i kuću a 1910. je pretvorena u Socijalistički narodni dom. Na tom mestu okupljali su se radnici, čiji je kasnije i Dimitrije Tucović bio ideološki vođa. Kafane “Tri seljaka“ i “Rudničanin“ su bile najpopularnije nekada, a nalazile su se upravo na ovom mestu. Nažalost, tokom Drugog svetskog rata, kafanama se gubi trag.
Obnavljanje tokom okupacije
Čudno je to da se u vreme kada se Beograd najviše rušio i kada su ga bombardovali sa svih strana, kružni tok na Slaviji niče bukvalno ni iz čega. Tokom 1942. godine, regulisan je odvod otpadnih voda do reke Save, a zanimljivo je da se i dan danas tamo izliva kolektor. Nakon završetka rata koji je odneo najveći broj žrtava, trg je promenio ime, pa se više ne naziva Slavija već Trg Dimitrija Tucovića. Rad Stevana Bodnarova, koji je izvajao Dimitrija Tucovića, takođe je ovih dana uklonjen. Hotel Slavija je otvoren 1962. godine, a prvi Mekdonalds na podneblju istočne Evrope, ovde je ugledao svetlost dana. Početkom 2000. mesto se opet naziva Slavijom, iako se u slengu, Slavija odvajkada tako i zvala.
Zanimljivo je da postoji takozvano prokletstvo Mitićeve rupe, po Vladanu Mitiću koji je neuspešno još pre Drugog rata pokušao da ovaj trg preuredi. Do danas mnoge stvari nisu odrađene, pa se svi, od Beograđana do onih koji u Beograd dolaze, nadaju da će ovaj prosto konačni biti preuređen onako kako dolikuje.
Važnost Slavije i te kako se ogleda i u saobraćaju, a pamte se i vragolije i vratolomije koje je ovde izvodio beogradski fantom. Sistem kružnog toka u mnogome olakšava funkcionisanje saobraćaja u glavnim prestoničkim saobraćajnicama.