OD IDEJE DO REALIZACIJE
Izgradnjom Mosta kralja Aleksandra i uvođenjem tramvajske veze sa Zemunom, odlučeno je da se Sajam izgradi na levoj obali Save.
Put projekta Sajam u Beogradu bio je dug više od dve decenije. O proširenju grada na prostor današnjeg Novog Beograda razmišljalo se već prilikom donošenja Generalnog urbanističkog plana.
Tim bečkih arhitekata u svom konkursnom radu iz 1922. godine, pod šifrom Singidunum Novissima, predviđao je gradnju na ovom terenu. Autor plana Kovaljevski priložio je uz glavni dokument i viziju širenja Beograda prema zapadu i njegovo spajanje sa Zemunom, do čega je došlo tek 1934. godine.
Beogradski trgovci pokrenuli su u okviru svoje komore inicijativu za osnivanje Sajma pred sam početak Prvog svetskog rata, 1914. godine. Posle rata, osnivanjem Društva za zemaljske izložbe 1923. godine, ideja je obnovljena, a njegovim Pravilima predviđeno je podizanje trajnih izložbenih paviljona na sopstvenom zemljištu.
Društvo se deset godina borilo za izbor zemljišta na kome će se podići Sajam. Izgradnjom Mosta kralja Aleksandra i uvođenjem tramvajske veze sa Zemunom, odlučeno je da se Sajam izgradi na levoj obali Save. Zemljište je dobijeno 18. decembra 1935. zahvaljujući inicijativi industrijalca Vlade Ilića, tadašnjeg predsednika Industrijske komore, a potom i predsednika Beogradske opštine (1935-1939). Društvo za priređivanje sajmova i izložbi u Beogradu, kako se nazivalo od reorganizacije 1933. godine, za potrebe izgradnje Sajma dobilo je materijalnu podršku i povoljan kredit od OGB, što je uz dotacije drugih privrednika, Zadužbine Nikole Spasića i Narodne banke omogućilo početak izgradnje.
Prvi javni konkurs za arhitektonsko-urbanističko rešenje sajma, raspisan 1936. godine, nije uspeo, kao ni projekat Tehničkog biroa Društva o podizanju privremenih drvenih paviljona. Potpredsednik Društva i gradonačelnik Beograda Vlada Ilić predložio je da se sajmište izgradi što reprezentativnije, a da planove izrade opštinske arhitekte. Mlade arhitekte Tehničke direkcije Milivoje Tričković, Đorđe Lukić i Rajko Tatić izradili su ovaj projekat u prostorijama biroa Društva, u zgradi Trgovinske komore, u rekordno kratkom roku. Beogradska opština rukovodila je izgradnjom paviljona i uređenjem sajmišta sa pratećom infrastrukturom.
Opštinske arhitekte izradile su urbanistički plan Sajma i projekte za pet paviljona, sa centralnom kulom u središtu kompleksa. U međuvremenu na mesto šefa Tehničkog biroa Društva, umesto inženjera Milosava Vasiljevića, došao je Aleksandar Sekulić. Njegov veliki dorinos izgradnji Sajma, pored nadzora nad građenjem kompleksa, sastoji se u projektu centralne sajamske kule i paviljonu Zadužbine Nikole Spasića.
Radovi su počeli septembra 1936, a temelji osvećeni 6. juna 1937. godine. Pet paviljona, koji su izgrađeni od 1. aprila do 10. septembra, izvodilo je građevinsko preduzeće „Rasina“ inženjera Konstantina Stankovića. Kasnije građeni strani paviljoni građeni su prema utvrđenom regulacionom planu na severnom delu terena ka mostu i grupisani u jednu celinu. Odlikuju se izuzetno reprezentativnom arhitekturom, u skladu sa funkcijom da predstavljaju privrednu snagu zemlje na Beogradskom sajmu. Projektovani su ili u modernističkom ili u nacionalnom stilu. Od velikih domaćih paviljona tu je bio pozicioniran samo paviljon Nikole Spasića. U krugu Sajma nalazio se i manji broj paviljona privatnih preduzeća i fabrika, kao i kiosci. Upravna zgrada podignuta je na ulazu u sajamski kompleks, restoran prema projektu Đorđa Lukića, biletarnice, putevi, drvoredi, uređeni parkovi.
Za prvi urbani kompleks na levoj obali Save arhitekte Rajko Tatić i Milivoje Tričković odlikovani su Ordenom jugoslovenske krune V reda, dok je Đorđe Lukić odlikovan Ordenom Svetog Save IV reda.
Izgradnju i otvaranje prvog beogradskog jesenjeg sajma 11. septembra 1937. godine, ali i svaki naredni sajamski događaj, pomno je pratila domaća i inostrana štampa, Beogradske opštinske novine i danas predstavljaju neiscrpan izvor verodostojnih informacija o Beogradskom sajmu.
Kompleks Starog beogradskog sajmišta proglašen je za kulturno dobro grada Beograda 1987. godine.
Iz knjige „Arhitektonska kultura međuratnog Beograda“