Kad sam bio živ

Na zidu slika mladića iz vojničkih dana.
Guste crne kose, jasnog pogleda
i blagog osmeha.
Zagledan u budućnost.

Ispod slike, ostareli otac u postelji,
iz budućnosti, zagledan u nekadašnjeg sebe.
Nemoćan, za krevet prikovan, rumenih obraza,
sačuvanog osmeha i duha, počinje priču…
O vojsci, mladićkim danima, o logoru,
smrti majke i brata od gladi,
o svom ocu koji utehu nalazi u drugoj ženi
i tuđoj deci,
o susretu sa najlepšom ženom, o sreći
i voljenom konju…

Seća se pesme koju mi je pevao iako ne ume
I počinje smeh, oči se cakle…
Iznenada stihovi nestaju, otac ponovo grli
tišinu i gleda negde u daljinu.

Kad ga trgne pitanje posetioca:
Jesi li to ti na slici?
Nasmejan prošapuće:
Da, kad sam bio živ!

I priča kreće iz početka.